Ulica Dionizego Czachowskiego, Śródmieście; między ul. Stefana Żeromskiego a ul. Juliusza Słowackiego, równoległa do ul. Nowogrodzkiej
Dionizy Feliks Czachowski urodził się 5 kwietnia 1810 roku w Niedabylu (dzisiaj wieś w gminie Stromiec). Jego rodzice: Józef Czachowski i Joanna z Krzyżanowskich byli właścicielami Niedabyla i Starej Wsi, także w powiecie radomskim. Sprzedaż majątku zbiegła się nieomal ze stratą obojga rodziców, a wychowaniem małoletniego Dionizego zajęła się jego siostra - Scholastyka z Czachowskich Badowska. Po ukończeniu w Radomiu Gimnazjum Rządowego Męskiego osiadł wraz z rodziną na gospodarstwie w Bielondach, potem w Gutowie koło Błotnicy, a jeszcze później w Dąbrówce Nagórnej.
W 1831 roku ożenił się z córką właścicieli ziemskich - Eufemią Kaliszówną. Osiem lat później razem z żoną, trzema córkami: Józefą, Marianną i Julią oraz synem Karolem (późniejszy rotmistrz wojska polskiego, zm. w 1908) przeniósł się do majątku Worobijówka w powiecie kaniowskim na Ukrainie, który odziedziczył po babce. W Worobijówce przyszły na świat kolejne dzieci: Klementyna, Adolf i Eufemia. Owdowiał w 1849 roku, a dorobiwszy się na kresach fortuny, przeniósł się z końcem roku 1860 do Jankowic (obecnie w gminie Jedlińsk).
W 1863, „gdy uderzyła godzina czynu”, wyruszył Czachowski na punkt zborny pod Świętym Krzyżem, gdzie organizował się oddział Prędowskiego. Odwaga, znajomość terenu, nieugięta wola i żelazne zdrowie kwalifikowały go - mimo braku wykształcenia wojskowego - do objęcia stanowiska dowódcy. Pod Langiewiczem mianowany przejściowo szefem sztabu, dowodził następnie trzecim batalionem, który pod jego ręką odznaczył się męstwem. Wysunięty do Suchedniowa, w celu zabezpieczenia organizowania się oddziału Mariana Langiewicza w Wąchocku, wykazał Czachowski niepospolity talent, odpierając siły rosyjskie, co umożliwiło Langiewiczowi ucieczkę z tego niedogodnego do bitwy miejsca. Kolejnej akcji Czachowskiego zawdzięczał Langiewicz wycofanie się spod klasztoru świętokrzyskiego do Staszowa, gdy Czachowski wytrzymując długo ogień nieprzyjacielskiej piechoty, zmusił ją do odwrotu. W wielkiej bitwie pod Małogoszczem (24 lutego) batalion Czachowskiego osłaniał skutecznie odwrót Langiewicza. Bił się pod Pieskową Skałą, Chrobrzem, Grochowiskami. Po rozproszeniu się zgrupowania gen. Langiewicza kilkusetosobowy oddział dowodzony przez Czachowskiego od marca do czerwca stoczył wiele bitew i potyczek z wojskami rosyjskimi – Chmielnik, Grabowiec, Grzybowa Góra, Stefanków, Jeziorko, Rzeczniów, a potem Góry Świętokrzyskie.
Mianowany przez Rząd Narodowy naczelnikiem wojennym województwa sandomierskiego, powołał pod swoje rozkazy wszystkie oddziały operujące na tym obszarze. Czachowski przemaszerował w kierunku Iłży w sile 540 ludzi, demonstrując okolicznym załogom rosyjskim swoją siłę.
Po sześciomiesięcznych trudach Czachowski udał się do Krakowa, gdzie zamieszkał w kolegium pijarskim. Potem przebywał w Dąbrówce pod Nowym Sączem, wreszcie w Mielcu, w okolicy którego formował nowy oddział. 5 listopada przeszedł Wisłę pod Solcem, kierując się na Lipsko. Wieczorem powstańcy stanęli we wsi Krępa Kościelna. Tutaj rankiem 6 listopada 1863 roku zaskoczyli ich dragoni rosyjscy. Czachowski, mając zaledwie kilkunastu jeźdźców przy boku, bronił się zaciekle, usiłując wydostać się z potrzasku. Bezskutecznie. Poległ pod Jaworem Soleckim. Rosjanie wywieźli zwłoki bohatera do Radomia, a po sprawdzeniu tożsamości zabitego, wydali je rodzinie. Na wyraźny rozkaz władz rosyjskich został pochowany na cmentarzu wiejskim w Bukównie.
29 listopada 1938 roku prochy Czachowskiego ekshumowano i uroczyście przewieziono do Radomia. Dzień później pochowano je w mauzoleum przed kościołem bernardynów. W 1940 roku, na polecenie władz niemieckich, mauzoleum zostało rozebrane, a trumienkę z prochami Czachowskiego przeniesiono do podziemi kościoła św. Katarzyny. W setną rocznicę powstania styczniowego odrestaurowano zniszczony podczas II wojny światowej grobowiec i umieszczono go jako pomnik - cenotaf na placu 72 pp. Szczątki pułkownika w 1981 roku złożono w sarkofagu w kościele bernardynów.
