Tadeusz Joteyko - kompozytor, dyrygent chórów, pedagog, przez kilka lat dyrektor artystyczny Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” w Radomiu.
Tadeusz Joteyko urodził się 1 kwietnia 1872 r. w Poczujkach w powiecie skwirskim, niedaleko Kijowa, gdzie jego rodzice: Lucjan i Karolina z Odrowążów Kurzańska gospodarowali we własnym majątku ziemskim. Był jednym z czworga dzieci Joteyków; jego siostra – Józefa, wybitna uczona, psycholog, pedagog, fizjolog i współorganizatorka pedagogiki specjalnej (dzięki niej do dzisiaj niemal w każdym mieście funkcjonują poradnie psychologiczno-pedagogiczne) była z kolei patronką Szkoły Podstawowej Specjalnej w Radomiu, która rozpoczęła działalność w roku szkolnym 1938/39.
W 1873 roku Joteykowie postanowili przenieść się do Warszawy, aby zapewnić dzieciom możliwość systematycznej nauki szkolnej. Choć początkowo cała czwórka uczyła się w domu - pod kierunkiem matki i guwernantki.
W domu Joteyków zawsze pełno było muzyki, ale rodzice nie chcieli, by któreś z ich dzieci parało się nią zawodowo. Tadeusz rad rodziców nie posłuchał. Muzyka interesował się od dzieciństwa, a w wieku 12 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach. W latach 1889–1891 studiował w konserwatorium w Brukseli. Pobyt w tym mieście wykorzystał wszechstronnie - chodził na koncerty muzyki klasycznej, przede wszystkim na przedstawienia oper Ryszarda Wagnera. To właśnie Ryszard Wagner i Ludwig van Beethoven wywarli największy wpływ na drogę artystyczną Joteyki. W latach 1891–1895 kontynuował naukę w Instytucie Muzycznym w Warszawie. Był uczniem wybitnego polskiego kompozytora, twórcy m.in. licznych piosenek dla dzieci Zygmunta Noskowskiego – u niego studiował kompozycję, a u Antoniego Cinka – grę na wiolonczeli. Jeszcze jako student, dyrygował kilkoma chórami.
W roku 1897 został dyrektorem artystycznym, powołanego kilka miesięcy wcześniej, Towarzystwa Śpiewaczego „Lutnia” w Radomiu. Towarzystwo miało na celu popieranie rozwoju śpiewu chóralnego w mieście, a powstało na bazie chóru męskiego. W 1898 założony został chór żeński, a rok później do towarzystwa dołączyła amatorska orkiestra. Radomska Lutnia była jednym z najlepszych towarzystw śpiewaczych w kraju.
W latach 1900-1902 Tadeusz Joteyko był wiolonczelistą w Teatrze Wielkim w Warszawie. W 1902 r. został dyrektorem Towarzystwa Muzycznego w Łodzi, a potem w Kaliszu.
W 1914 zamieszkał na stałe w Warszawie, został bowiem profesorem konserwatorium. W czasie I wojny światowej był dyrygentów orkiestry symfonicznej warszawskiej, prowadził też chóry i dawał z nimi koncerty. Był popularyzatorem muzyki - organizował koncerty historyczno-pedagogiczne dla młodzieży, wygłaszał prelekcje o muzyce.
Był Tadeusz Joteyko autorem licznych publikacji i artykułów. Został wymieniony w gronie 180 edytorów pięciotomowej „Ilustrowanej encyklopedii” Trzaski, Everta i Michalskiego wydanej w latach 1926-1928, gdzie zredagował hasła związane ze współczesną muzyką polską. Jest autorem Symfonii C-dur (1895), uwertury koncertowej na tematach polskich, poematu symfonicznego „Zwątpienie i wiara”, suity symfonicznej „Szkice morskie” (1924), dwóch kwartetów smyczkowych, tria fortepianowego, utworów fortepianowych i chóralnych, a także wystawianych w Warszawie oper: „Grajek” (1919), „Królowa Jadwiga” (1928) i „Zygmunt August” (1925). Napisał też podręczniki: „Zasady muzyki” (1914) i „Historia muzyki polskiej i powszechnej w zarysie” (1916).
Joteyko należał do współzałożycieli Stowarzyszenia Przyjaciół Sztuki, a potem został jego prezesem. W tym czasie organizował także liczne koncerty współczesnej muzyki polskiej. Pod koniec życia pełnił funkcje wiceprezesa i skarbnika Stowarzyszenia Kompozytorów Polskich.
Tadeusz Joteyko zmarł 20 sierpnia 1932 r. w Cieszynie. Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
