Ulica Teodora Zielińskiego
Glinice
Między ul. Białą a Juliusza Słowackiego, prostopadła do ul. Makowskiej
Teodor Zieliński urodził się w 1898 roku we wsi Czemierniki w woj. lubelskim. Jego ojciec był majstrem budowlanym. Wyjechał do Lublina, by dalej się kształcić – tu uczył się w szkole średniej i tu zdał maturę.
Jeszcze w latach szkolnych związał się z Polską Organizacją Wojskową – tajnym stowarzyszeniem powstałym w sierpniu 1914 roku w Warszawie z inicjatywy Józefa Piłsudskiego w wyniku połączenia działających w Królestwie Polskim konspiracyjnych Związku Walki Czynnej i grup Armii Polskiej; celem POW była walka z rosyjskim zaborcą. Za czynne wystąpienie przeciwko traktatowi pokojowemu podpisanemu 9 lutego 1918 w Brześciu między Cesarstwem Niemieckim, Austro-Węgrami i ich sojusznikami - Carstwem Bułgarii i Imperium Osmańskim (Turcją)) a Ukraińską Republiką Ludową został aresztowany przez Austriaków. Spędził miesiąc w lubelskim więzieniu. Jednak już jesienią tego samego roku uczestniczył w akcji rozbrajania Niemców i Austriaków. Wstąpił do polskiego wojska i służył w nim do 1920.
Po zakończeniu służby Teodor Zieliński zdecydował się na studia w warszawskiej Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego - na Wydziale Leśnym. W 1925 roku uzyskał dyplom inżyniera leśnika.
Pracę podjął w Dyrekcji Lasów Państwowych w Radomiu i tu – w służbach urządzania lasu - pracował do wybuchu II wojny światowej. W czasie wojny był robotnikiem w tartaku i technikiem przy urządzaniu lasu. Jednocześnie jako członek Związku Walki Zbrojnej - Armii Krajowej pełnił - z ramienia Delegatury Rządu na Kraj - funkcję delegata do spraw leśnictwa na obszar woj. kieleckiego.
Po zakończeniu II wojny światowej Zieliński pozostał w Radomiu. Jeszcze w 1945 roku objął w Dyrekcji Lasów Państwowych okręgu radomskiego stanowisko kierownika Biura Zagospodarowania Lasu. W 1949 przełożeni uznali, że wiedza i doświadczenie Teodora Zielińskiego będą przydane przy organizowaniu Centralnego Zarządu Lasów Państwowych w Warszawie; przez sześć następnych lat był w CZLP inspektorem.
W 1950 roku, za współpracę podczas wojny z Delegaturą Rządu na Kraj, został przez władze komunistyczne aresztowany. Przez kilka miesięcy nie mógł pracować. Zrehabilitowany został w 1957 roku.
W 1954 Zieliński wrócił do Radomia, gdzie został mianowany kierownikiem Biura Zagospodarowania Lasu w radomskiej Dyrekcji Lasów Państwowych. Od 1957 pracował jako inspektor w Kieleckim Okręgowym Zarządzie Lasów Państwowych w Radomiu, potem jako starszy inspektor w Zarządzie Ochrony Przyrody w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, a potem jako zastępca dyrektora w radomskim oddziale Biura Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej.
Był Teodor Zieliński jednym z aktywnych organizatorów Świętokrzyskiego Parku Narodowego, a po jego utworzeniu w 1957 został wiceprzewodniczącym komisji parku. Pod jego kierownictwem został też opracowany Plan Zagospodarowania Wolińskiego Parku Narodowego. Przygotował ponad 30 publikacji dotyczących ochrony przyrody, leśnictwa i turystyki.
Teodor Zieliński zmarł w 1976 roku w Kielcach i tam został pochowany.
Dla uczczenia jego pamięci, a także pracy w Lidze Ochrony Przyrody i Polskim Towarzystwie Leśnym został ufundowany kamień pamiątkowy, który znajduje się w pobliżu rezerwatu „Piekło” w Nadleśnictwie Stąporków. Jego imię nosi rezerwat Ponty w Puszczy Kozienickiej.
Miejska Rada Narodowa nadała jednej z ulic na Glinicach imię Teodora Zielińskiego 29 marca 1985 roku.