Kino Corso, bo taką nazwę mu nadano, w budynku przy ul. Kościelnej rozpoczęło działalność 28 września 1918 roku. Na inaugurację wyświetlono nowy polski dramat, oczywiście niemy - „Carska faworyta”.
W 1928 roku kino wydzierżawił od spółki Marian Kozłowski. Cztery lata później zainstalował w Corso aparaturę dźwiękową. Budynek służył nie tylko X muzie; wystawiano tu sztuki teatralne, opery i operetki. W sali kinowej występowali też artyści rewiowi i radomskie chóry: Lutnia, Pieśń i Hasło, grały zespoły muzyczne, organizowano spotkania i wiece polityczne. To w kinie Corso spotkał się z rolnikami premier Wincenty Witos czy przywódca Chrześcijańskiej Demokracji Wojciech Korfanty.
Latem 1934 roku kino przebudowano, zainstalowano nowszą aparaturę dźwiękową i zmieniono nazwę na „Adria”. Prasa pisała, że teraz kino jest wytworne, na poziomie pierwszorzędnych kin warszawskich, m.in. na galerii były loże. Właścicielami Adrii byli Waleria i Marian Kozłowscy. W czasie okupacji niemieckiej kino normalnie funkcjonowało. Początkowo wyświetlano w nim filmy dla Niemców i Polaków, a od 1942 roku tylko dla Polaków. Można było obejrzeć filmy niemieckie, włoskie, ale i polskie, np. przedwojennego „Znachora”, „Testament prof. Wilczura”, „Gehennę” „Bolka i Lolka” czy „Wacusia”. W Adrii występowali także artyści warszawscy; koncerty dawał chór Juranda, dwukrotnie śpiewał Mieczysław Fogg, występowała Stefania Górska, balet Tacjany Wysockiej czy rewelersi w spódnicy, czyli trzy siostry Burskie.
https://www.cozadzien.pl/zdjecia/spacerkiem-po-miescie-kino-carso/67414
16 stycznia 1945 roku Armia Czerwona wyzwoliła Radom spod okupacji hitlerowskiej. Już dwa dni później przy ul. Moniuszki 15 zainaugurowało działalność kino, przemianowane z Adrii na Bałtyk. Było, jak przed wojną, własnością braci Kozłowskich, upaństwowione zostało w połowie lat 50.
Duża uroczystość odbyła się w kinie Bałtyk 11 sierpnia 1946 roku. Sztandar radomskiej organizacji PSL wręczał sam Stanisław Mikołajczyk, wicepremier Rządu Tymczasowego, a wcześniej premier na emigracji. Przemawiał dwukrotnie - na sali i z balkonu do zebranych na ul. Moniuszki.
Salę kinową wykorzystywano także na koncerty czy spotkania z ciekawymi ludźmi. W listopadzie 1945 roku w sali Bałtyku Maria Dąbrowska zaprezentowała fragmenty swojego nowego dramatu „Stanisław i Bogumił” i odpowiadała na pytania, a w następnym roku, we wrześniu 1946 roku w komedii „Skiz” Gabrieli Zapolskiej występowała Mieczysława Ćwiklińska. Początkowo w Bałtyku wystawiał swoje sztuki kielecki Teatr im. Stefana Żeromskiego. W latach 70. i 80. było tzw. kinem zero-jedynkowym i prezentowało tylko premiery filmowe.
Kino Bałtyk przestało działać 30 września 1993 roku, kiedy spadkobiercy właścicieli uzyskali decyzję unieważniającą nacjonalizację z 1950. Rok później w budynku przy ul. Moniuszki uruchomione zostało kino Atlantic. Było własnością łódzkiej spółki Centrum Filmowe „Helios”. Kiedy w 2006 roku spółka otworzyła kino Helios przy ul. Poniatowskiego, Atlantic został zamknięty. Łódzkiej firmie niełatwo było znaleźć najemcę czy nowego właściciela nieruchomości. Dopiero w lipcu 2013 roku Helios zamienił się z prywatnym inwestorem ze Skarżyska-Kamiennej – przekazał mu budynek przy ul. Moniuszki, a w zamian otrzymał działkę przy ul. Poniatowskiego, pozwalającą na powiększenie parkingu przed kinem. Praktycznie od 2006 roku budynek niszczeje; trzy lata temu właściciel owinął go tkaniną, bo odpadające elementy elewacji zagrażały przechodniom. 5 sierpnia tego roku nieruchomość została wystawiona na sprzedaż na portalu OLX; cena - 1 mln zł netto.
