Inicjatorem budowy obiektu, który miałby służyć na zebrania działających w mieście organizacji katolickich i jako mieszkanie dla wikariuszy, był ówczesny proboszcz parafii farnej ks. kanonik dr Wacław Kosiński (1882-1953). Swoją działalność mogłyby tu rozwijać m.in. Trzeci Zakon św. Franciszka z Asyżu, Żywy Różaniec, Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary, Sodalicja Żeńska, Katolicka Młodzież Męska i Żeńska, Kółko Ministrantów, Konferencja św. Wincentego a Paulo, Caritas, Apostolstwo Modlitwy, Stowarzyszenie Mężów Katolickich i Stowarzyszenie Niewiast Katolickich, koło śpiewacze.
Decyzja o budowie Domu Katolickiego zapadła w styczniu 1933 roku. Przedsięwzięcie – jak pisze w „Opracowaniu dotyczącym budynku wikariatu, dawniej – Domu Katolickiego parafii pw. św. Jana Chrzciciela w Radomiu” konserwator dzieł sztuki Wojciech Wdowski - miało być sfinansowane głównie z pożyczki z Banku Gospodarstwa Krajowego, ale także m.in. z datków zebranych podczas dwóch kwest w mieście oraz z dobrowolnego opodatkowania się parafian i czterech kapłanów pracujących w farze. Projektowanie ks. Kosiński powierzył znanemu radomskiemu architektowi Kazimierzowi Prokulskiemu, autorowi m.in. kościoła we Wsoli, przebudowy cerkwi na kościół katolicki czy mauzoleum pułkownika Dionizego Czachowskiego.
„Kosztorys budowy Domu Katolickiego opiewający w pierwotnym założeniu na 180 tys. zł, zredukowano do 60 tys. zł, wprowadzając zmiany projektowe polegające na skasowaniu krużganków, galerii, obniżając o kilka metrów wysokość sali zebrań i tym samym wysokość całego budynku” - pisze w opracowaniu Wojciech Wdowski.
Było kilka pomysłów, gdzie postawić Dom Katolicki – na placu parafialnym przy ul. Traugutta, na placu kościelnym od strony ul. Rwańskiej, frontem do ul. Grodzkiej i na podwórzu wikariackim po zburzeniu parterowego budynku dawnej szkoły. Na projekt nadbudowy piętra nad plebanią nie zgodził się konserwator zabytków. „Ostatecznie wybrano wariant budowy dwupiętrowego domu z fasadą do ulicy Grodzkiej, przylegającego od strony północnej do istniejącego parterowego budynku wikariatu” - czytamy w opracowaniu Wojciecha Wdowskiego.
Wznoszenie Domu Katolickiego rozpoczęto w lipcu 1933. Mimo że budowano sposobem gospodarczym, prace postępowały bardzo szybko. Pod koniec 1933 wymurowano już wszystkie ściany. W kwietniu następnego roku gotowa była sala zebrań na parterze, a jesienią ukończona została klatka schodowa. Zimą wybudowano drewniane ściany działowe na pierwszym i drugim piętrze. Dom Katolicki był gotowy w sierpniu 1935.
Ceglana fasada Domu katolickiego podzielona jest lizenami. Uwagę zwracają betonowe nadokienne nadproża, stropy balkonowe i gzymsy. Elewacja zwieńczona została nawiązującą do baroku attyką. Ponieważ parter od początku przeznaczony był na zebrania organizacji katolickich, Kazimierz Prokulski zaprojektował tam salę o powierzchni ok. 200 metrów ze sceną. Na pierwszym piętrze znajdowało się siedem pokoi, kuchnia z pomieszczeniem gospodarczym i wspólna łazienka. Drugie piętro to cztery mieszkania (pokój z kuchnią) dla księży prefektów także ze wspólną łazienką.
Budynek nie jest wpisany do rejestru zabytków, ale znajduje się w strefie ochrony konserwatorskiej. Nieprzerwanie należy do parafii farnej. Dzisiaj służy za mieszkanie wikariuszom.
