W 1627 roku do Radomia przybyły pierwsze siostry. Prawie 30 lat później cały zespół został zniszczony przez Szwedów. Staraniem Jerzego Dominika Lubomirskiego, podstolego koronnego odbudowany w latach 1678-1691 w typie „jezuickim” według projektu znakomitego architekta Tylmana z Gameren.
Kościół i klasztor dla benedyktynek został ufundowany w 1616 roku przez Barbarę z Dulskich Tarłową, starościnę sochaczewską. Drewniane budynki przy obecnym pl. Kazimierza Wielkiego wzniesiono w latach 1619-1627 staraniem jej syna Jana Karola Tarły, kasztelana wiślickiego i starosty zwoleńskiego. W 1627 roku do Radomia przybyły pierwsze siostry.Prawie 30 lat później cały zespół został zniszczony przez Szwedów. Staraniem Jerzego Dominika Lubomirskiego, podstolego koronnego odbudowany w latach 1678-1691 w typie „jezuickim” według projektu znakomitego architekta Tylmana z Gameren.
https://www.cozadzien.pl/radom/spacerkiem-po-miescie-resursa-obywatelska/84488
Benedyktynki powróciły do swojej siedziby w 1733 roku. Założyły szkołę dla dziewcząt i pracownię haftu. W 1774 zespół nawiedził kolejny kataklizm – tym razem budynki uszkodził ogień. Odbudowę podjęto dwa lata później. Polityka kasacyjna zaborcy doprowadziła do zamknięcia klasztoru; ostatnia ksieni, Aniela Przyłuska opuściła radomski dom w 1809. Przejęty przez władze zaborcze budynek klasztoru został zamieniony na lazaret. Od 1817 do 1998 mieściło się w nim więzienie. Kiedy Kościół odzyskał nieruchomość, obiekty zostały wyremontowane i od tej pory pełnią rolę rezydencji biskupa radomskiego i siedziby Kurii Diecezjalnej. Także przejęty przez Rosjan kościół został ok. 1837 roku przebudowany według projektu Stefana Balińskiego - asesora budowlanego sandomierskiego w Radomiu i zamieniony na cerkiew prawosławną pw. św. Mikołaja. Zasadniczo nie zmieniono układu i architektury, we wnętrzu dodano tylko ikonostas.
W wyniku kolejnej przebudowy, w 1864 roku, według projektu Antoniego Kacpra Wąsowskiego, zachodnia fasada świątyni została zwieńczona prostokątną nadbudową z kopułą. Wykonano też płaskie boniowanie elewacji.
W 1887 ze względu na fatalny stan techniczny cerkiew została zamknięta. Po 1914 roku budynek przeznaczono na magazyn. Niewiele brakowało, by po odzyskaniu przez Polskę niepodległości świątynia została wyburzona. Staraniem ks. Piotra Górskiego, proboszcza fary radomskiej i komitetu odbudowy kościoła, w latach 1924-25 przeprowadzono restaurację, w trakcie której przywrócono fasadę w stylistyce barokowej, dwukondygnacyjną, z reprezentacyjnym szczytem i portalem głównym. Elewacje rozczłonkowano pilastrami. Autorem projektu renowacji był radomski architekt Kazimierz Prokulski.W międzywojniu kościół św. Trójcy przeznaczony był na nabożeństwa dla młodzieży szkół radomskich. Restaurowany był ponownie w 1937, a potem w 1982 roku. Od 15 sierpnia 1947 opiekę nad świątynią przejęli ojcowie jezuici.
https://www.cozadzien.pl/spacerkiem-po-miescie/spacerkiem-po-miescie-las-kosowski/84179
Kościół jest murowany z cegły, tynkowany, założony na rzucie prostokąta, w typie bazylikowym, trzynawowy z szeroką nawą główną, z emporami nad wąskimi nawami bocznymi. Korpus nawowy trzyprzęsłowy, prezbiterium jednoprzęsłowe, zbliżone do kwadratu z przylegającą od wschodu zakrystią. Nawę główną i prezbiterium przykrywa dach dwuspadowy, nawy boczne - dach pulpitowy. Fasada trzykondygnacyjna rozczłonkowana pilastrami toskańskimi. Szczyt fasady ujęty wolutami, zwieńczonymi wazonami, zakończony przerywanym gzymsem.
